(Diyarbekir Annelerine İthafen…)

Duruşum karlı dağlara benzer,

O kadar da suskun ve sabırlı.

Amma velâkin bu demek değil ki;    

Asi rüzgârların önünde savrulan diken, “uysal koyunum.“

Bakışlarım şahincedir,

Bağlamaz yollarımı; ne eyyâm-ı bâhur sıcakları ne de zemheri soğukları.

Mangal yürek taşımak, cibilliyetimin gereğidir.

Korkak, dünyasına çekilenler bilsinler ki

Mazlumun hamiîsi, şefkat yumağıyım.

Yaradılışım bile farklı,

Cennetler serpilmiş yollarıma.

Koç yiğitler ocağımda yetişir

Hayâ, iffet timsali

Namâhremden uzak, tenha yerlerde açan çiçeğim…

Yük değil, yük almaya talip

Dişi aslanlar misali,

Meydanı ağyara dar eden cengâver

Beride,

Her arkı sulayan çağlayanım.

Şikâyet etmek yok karakterimde,

Zifiri karanlıklara mumla yürürüm.

Yalnız kanayan yaralar gördükçe, bozulur fabrika ayarlarım.

Depreşir içimdeki acı hatıralar

Namerde minnet etmek mi, o da ne?

Çare olmak için,

Kaleler yıkar, şehirler inşa ederim.

Beraet; rahatı bozmaysa

Akıbetini düşünmeksizin bozarım.

Ödlek gibi her gün ölmek değil,

Adam gibi bir kez ölmeyi yeğlerim.

Hem bağım hem bostanım.

Bâdı sabalar dokunur, çoğu gün yüreğime

Acıtır, kanatır, lime lime olur.

Kâh acılar unutulur, hasretler bendi zorlar

Yol yapar gözyaşları, akar yanağa yavaş yavaş,

Anne yüreği, işte bu dönüp dönüp yanar.

Yanık kokusu, ilk hazan rahmetiyle beraber

Havaya karışan toprak kokusuna eşlik eder.

Reyhan olur, misk-i ambere dönüşür

Engellere takılmak acizlerin hâli,

Zoru başarmaktır, vazgeçilmez hedefim.

Menzile çıkan yolda, kale gibi duran

Son durağımdır yuvam.

“Tüllenen mâğribi akşamları“  burada ağırlarım.

Değişmem sultanlar otağına,

Evlad-ı ıyyâlımla yaşadığım bir anlık zamanı.

İzini sürdüğüm anneler,

Yeryüzünün gördüğü ve bir daha göremeyeceği,

Çölleri denizlere çeviren;  Hatice-i Kübra, Fatımatüz Zehralar.

Önce eş, sonra anneyim.

Hayatıma renk katan, vefalı dost, göz ağrım

Beyimin hayalindeki dolu dolu

Sevdadan öte, dünyasıyım.

Anılır ismim, on sekiz bin âlemde

Baharı müjdeleyen ilk çiçek hiç değilim.

Hududum belli, ta kal-u belâ’dan

Bazı bazı taşlanırım, lâkin gam yemem.

Zira ziyadesiyle meyve yüklüyüm.

Münkiri men edip, marufu tavsiye eden

Necip gençlik âcizane eserimdi.

Ve şimdi birer viraneye dönmüş,

Annesiz hânelerden, annelerin bol olduğu asırlara

Feri sönmüş gözlerle “Hey gidi günler” deyip

Bakar bakar,

O ihtişamlı maziye, dalar giderim…