Bugün sizle sosyal medyada okuduğum bir olayı paylaşmak istiyorum. Ne kadar doğru orasını bilemiyorum tabi ama tüm kalbimle doğru olmasını ümit ediyorum. Malumunuz hayat o kadar kötülükle dolu ki iyiliği mumla arıyoruz ve insan olarak umut edebilmek için güzellikleri duymaya ve görmeye ihtiyacımız var.
Olay şu yaşlı bir amca kör ve yaşlı eşeğine bakıyormuş. Belki ilginç gelmeyebilir ilk anda ama düşününce kendisine hiçbir faydası olmayan bir hayvanın her gün yemini suyunu ayağına götürmekte günümüzde her insanın yapacağı şey değil. Neyse amcaya neden kendisine yük olmaktan başka bir işe yaramayan bir hayvana baktıklarını sorduklarında ise amca: yıllarca o bana hizmet etti şimdi elden ayaktan düştü diye ona sırtımı dönecek değilim demiş.
Bunu okuduğumda ise aklımda yankılanan tek şey vefa idi. Hani şarkılarda şiirlerde bahsedilen artık sadece bir sokak ismi olduğu söylenen. Hayat ve nefsimiz bizi o kadar kuşatmış ki bütün güzelliklere sırt cevirmişiz tek önemli olan benlik duygumuz olmuş. Kime ne olursa olsun ama ben iyi olayım işime yaramayan bana fayda sağlamayan her şey bizim için zaman kaybı haline gelmiş.
Görüyoruz izliyoruz yaşıyoruz sokağa atılan yavrular ,evde fazlalık addedilen anne babalar,yaşlanınca yada hastalanınca terk edilen aldatılan karı-kocalar,eşya gibi alınıp satılan işkence edilen kullanılan hayvanlar… Nereye gidiyoruz acaba? Elimizdeki imkanlar, sahip olduklarımız kaybettiklerimize değdi mi hiç düşündük mü?
