Adamın biri çölde devesiyle giderken; devesini kaybeden ve perişan bir vaziyette bekleşen bir bedeviyi görmüş. Hayırdır, ne oldu, demiş. Bedevi de devesini kaybettiğini ve bu uçsuz bucaksız çölde aç susuz ve sersefil kaldığını anlatmış. Adam üzülmüş bedevinin bu haline ve kendi azığını suyunu onla paylaşacağını söyleyerek ona yardıma karar vermiş. Suyunu paylaşmış, aşını paylaşmış… Sonra vakit ilerleyince her biri bir tarafa çekilerek uykuya geçmişler, sabahleyin oradan ayrılmak üzere…
Sabah olmuş, adam uyanmış. O da ne? Ortada ne bedevi var ne de adamın devesi! Adam önce afallamış, sonra bir de bakmış ki acıyıp yardım ettiği bedevi, adamın devesiyle birlikte gidiyor! Anlamış ki bedevi onun devesini ve devesiyle birlikte üzerindeki tüm azığı da almış, yani güvenini kötüye kullanarak hırsızlık yapmış…
İşte, vaziyet bu halde iken adam, bedevinin arkasından seslenerek taa çağları aşan ibretamiz bir kelam etmiş: Ey bedevi! Devemi çaldın sana helal olsun. Suyumu çaldın sana helal olsun. Azığımı çaldın sana helal olsun. Kısacası hakkım sana helal olsun! Amma ve lakin iş bugünden sonra çöldeki bu hırsızlık olayı duyulduktan sonra, çölde kimse kimseye yardım ve iyilik etmeyecek ya işte o sana haram olsun!
Bu kıssayı niye mi anlattım? Birinci elden şahidi olarak kendimde o hakkı görerek şu değerlendirmeyi yapabilirim ki; FETÖ sürecinde ve yargılamalarında, öylesine haksızlıklar, hukuksuzluklar yapıldı ve Ahmetler, Mehmetler, Ayşeler, Fatmalar hukuken değil de maslahaten öylesine şiddetli cezalandırıldı, hukukun / kanunların / içtihatların ırzına öylesine geçildi ki aklıma hep bu hikâye geldi…
Tamam, Ahmetler, Mehmetler bir şekilde bu yaşadıklarını unutabilirler, insanoğlu neyi unutmuyor ki veyahut yarın bir gün çektikleri eziyet ve sıkıntı parasal olarak tazmin edilmek suretiyle bu insanların gönülleri de alınabilir ama ve lakin bu sürecin sonunda adalete, hukuka, mahkemelere, hâkimlere olan güven ve itimat öylesine sarsıldı, azıldı ve de yok oldu ki, işte onun telafisi yok!
Üzüntüm bunadır… Selamlar.
